گروهی از وبلاگ نویسها بر این باورند که وبلاگ من حریم شخصی من است و من مجازم مانند دفترچه یادداشتم هر آنچه می پسندم در این دفتر بنویسم. این گروه به خود حق می دهند که افکار و احساسات مثبت و منفی خود را منتشر کنند و باور دارند دیگران اگر نپسندیدند می توانند نخوانند.
گروهی دیگر وبلاگ را یک رسانه می بینند و بر این باورند که اینجا محلیست برای انتشار مطالبی که انتشار آنها را سودمند می دانیم.
انتشار احساسات و افکار مثبت وبلاگ نویس می تواند بهتر کردن حال مخاطبین و انتشار این حس مثبت سودمند باشد و انتشار مطالب کارا و آموزنده می تواند سودمندی و کارایی از جنس دیگر داشته باشد ولی به نظرم شایسته نیست اینجا محلی باشد برای انتشار افکار و احساسات منفی و به اشتراک گذاشتن تجربه های نا موفق.
نوشتن احساسات منفی و مخرب برای نویسنده می تواند ابزاری باشد برای دور شدن از آنها و تلاش برای رسیدن به حال بهتر ولی انتشار آن می تواند حال مخاطبین را بدتر از آنچه هست کند و این را پسندیده نمی بینم که متاسفانه در حال حاضر بخش عمده ای از محتوای وب فارسی در این دسته از نوشته ها می گنجد.