گروهی از وبلاگ نویسها بر این باورند که وبلاگ من حریم شخصی من است و من مجازم مانند دفترچه یادداشتم هر آنچه می پسندم در این دفتر بنویسم. این گروه به خود حق می دهند که افکار و احساسات مثبت و منفی خود را منتشر کنند و باور دارند دیگران اگر نپسندیدند می توانند نخوانند.
گروهی دیگر وبلاگ را یک رسانه می بینند و بر این باورند که اینجا محلیست برای انتشار مطالبی که انتشار آنها را سودمند می دانیم.
انتشار احساسات و افکار مثبت وبلاگ نویس می تواند بهتر کردن حال مخاطبین و انتشار این حس مثبت سودمند باشد و انتشار مطالب کارا و آموزنده می تواند سودمندی و کارایی از جنس دیگر داشته باشد ولی به نظرم شایسته نیست اینجا محلی باشد برای انتشار افکار و احساسات منفی و به اشتراک گذاشتن تجربه های نا موفق.
نوشتن احساسات منفی و مخرب برای نویسنده می تواند ابزاری باشد برای دور شدن از آنها و تلاش برای رسیدن به حال بهتر ولی انتشار آن می تواند حال مخاطبین را بدتر از آنچه هست کند و این را پسندیده نمی بینم که متاسفانه در حال حاضر بخش عمده ای از محتوای وب فارسی در این دسته از نوشته ها می گنجد.
مهم هست، اصلا نفس نوشتن همینه ولی مخاطب باید مطالب مورد نیاز خودش رو انتخاب کنه.
سلام
محل دادن پیام رادیو و تلویزیون است
نقل به مضمون از هیچکاک
وبلاگ مکانی شخصی است چه بهتر که محتوایی در خور تعمق داشته باشد و هلبته در غیز اینصورت هم هیچ ایرادی بر نوشته ها مترتب نیست.
سلام
به هر حال وقتی مطلبی منتشر میشه داره پیامی منتقل میشه و اتفاقا همگی ما موقع نوشتن متن رو از صافیهای ذهنی گوناگون میگذرونیم و این معنیش اینه که برامون مهمه خواننده چه تاثیری می پذیره.