فوتبال پسا مدرن

این روزها کم کم به پایان جام جهانی نزدیک میشیم و تا 4 سال دیگه معلوم نیست روزگار چه بازیهایی در آستین داره.

یکی از نکات این جام غیر قابل پیش بینی بودن بازی ها به خصوص در دور اول و حذف زود هنگام خیلی از بزرگان بود. به نظر میرسه تیمای غیر معروف دیگه ترسی از تیمای بزرگ ندارن و دوران تک قطبی قدرتهای بزرگ به پایان رسیده.

تا جایی که یادم میاد آغاز این روند بر میگرده به شکست مدافع قهرمانی جام 90 یعنی آرژانتین از تیم بی ادعای کامرون. کامرون اونسال تا مراحل حذفی هم بالا اومد و بازی با ایتالیا به نظرم به ناداوری باخت.

چیزی که دیده میشه اینکه روشهای کلاسیک و مدرن و بازیکنای اسمی دیگه باعث برتری بی چون و چرا نیستن و باطل السحر نامدارها دست خیلی تیمها افتاده. نمونه خیلی مشخص اونرو میتونیم تو بازی عالی ایران با آرژانتین ببینیم.

به هر حال به نظر میرسه وارد دوران فوتبال پسا مدرن شدیم، دورانی که دیگه اسمها، پیشینه، روشهای مدرن معمول به خوبی قبل جواب نمی دن و برای بردن باید چیزای دیگه ای داشته باشی برای رو کردن. آلمان را نمونه کامل فوتبال برتر پسا مدرن می دونم که یک گام از پیشینه خودش فراتر رفته و چیزی برای ارائه داره.

جام جهانی خوبی بود و پر گل و پر از حوادث غیر قابل پیش بینی که جذابترش کرد.

دنیای توپ گرد، ممنون.